Vang Vieng i Thakhek – wspinanie sportowe w Laosie

 

 

W tym roku postanowiliśmy, że oprócz wyjazdu i szurania butem po rewirach Azji Płd. – Wsch. powspinamy się w tropikach. Nasz cel podróży nie był konkretnie sprecyzowany, dopóki nie pojawiły się bilety w atrakcyjnej cenie z Warszawy do Bangkoku. Wujek Google pomógł namierzyć kilka ciekawych sektorów i wybór padł na Laos. Chcieliśmy tam pojechać już dawno temu, a teraz nadarzyła się okazja z której musieliśmy skorzystać. Był tylko jeden problem – Marta nigdy wcześniej się nie wspinała. O ile dla niej to nie był kłopot, bo zacząć można zawsze i wszędzie. O tyle moje wspinanie stało pod znakiem zapytania.  Z pomocą przyszedł jednak jak zawsze niezastąpiony Michał Górzyński i w ekspresowym tempie nauczył ją podstaw asekuracji, żebym mógł wykorzystać bilet powrotny do domu. Kurs się odbył tuż przed wyjazdem, więc mogłem liczyć, że świeżo zdobyta wiedza przez moją drugą połówkę pozwoli mi szczęśliwie Wam o tym opowiedzieć.

Pierwszy rejon wspinaczkowy, który odwiedziliśmy znajdował się pobliżu miejscowości Vang Vieng. Pierwotnie nie planowaliśmy tam wspinania, ale skoro już tam dotarliśmy to czemu nie skorzystać. Wypożyczyliśmy skuter, wrzuciliśmy szpej do plecaka i ruszyliśmy poza miasteczko, szukać skał.

  

 

Okazało się, że odnalezienie drogi wcale nie było takie trudne. Pomysłowi Azjaci na ścieżce powbijali bambusy z zatkniętymi na czubku torbami plastikowymi. Wyznaczały one skutecznie kierunek marszu przez suche o tej porze roku pola ryżowe. Po pół godzinie byliśmy na miejscu i można było podziwiać widoki i zacząć łoić. Skała pod którą doszliśmy nazywana przez miejscowych sleeping Wall oferowała około 30 dróg w zakresie od 4 do 7b+. 

  

 

Zrobiliśmy 3 łatwe drogi na rozwspinanie i tego dnia było to wszystko na co było nas stać. Temperatura powietrza i wilgotność skutecznie odbierała siły i ochotę na dalsze wspiny.

 

Wróciliśmy, więc do miasteczka i oddaliśmy się ulubionemu chilloutowi.

 

 

 W Vang Vieng za dużo się nie powspinaliśmy, bo i też założenie naszej tam wizyty było inne. Prawdziwe wspinanie miało nastąpić dopiero pod koniec naszej przygody z Laosem w pobliżu miejscowości Thakhek. Sama miejscowość niczym szczególnym nie zachwyca, ale jest świetną bazą wypadową do wielu pięknych jaskiń, tradycyjnych laotańskich wiosek i co dla nas najważniejsze rewelacyjnego wspinania.

  

 

Baza wspinaczkowa jest położona 15km za miastem w dżungli i jest całkowicie samo wystarczalna. Można tam wynająć bungalow, miejsce w pokoju wieloosobowym, rozstawić się z namiotem, wypożyczyć niezbędny szpej. Do dyspozycji wspinaczy jest również fajny bar z dobrą miejscową kuchnią. W nim toczy się całe życie obozowe po zakończeniu wspinaczkowego dnia. Bazę prowadzi małżeństwo Niemców, którym znudziło się życie w poukładanej Europie. Połączyli pasję z biznesem i od kilku lat powoli, ale systematycznie udostępniają ten rejon dla wspinaczy z całego świata. Prace ekiperskie ciągle odkrywają nowe skały dla wspinaczy, a jest ich tam nieprzebrana ilość. 

 

Większość skał znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie domków lub kilka minut spacerem od nich. Odnalezienie konkretnych dróg również nie nastręcza problemów ponieważ nazwy każdej z nich są wypisane w miejscu startu drogi. Drogi są obite w rozsądnych odstępach i co do jakości asekuracji nie ma żadnych wątpliwości – niemiecka robota :). 

 

 

Spędziliśmy tam  4 bardzo aktywne dni, ciesząc się rewelacyjnym warunem do wspinu. Wapień, który tam występuje jest tak szorstki, że po dwóch dniach traci się linie papilarne na palcach. Tarcie jest chyba lepsze niż w Sokołach. Drogi są urozmaicone od połogów z dużą ilością klam poprzez piony z czujnymi chwytami aż po mocno przewieszone dachy z wiszącymi stalaktytami. Wytyczonych linii było już około 250, a ciągle powstają nowe projekty. Zakres dróg od najprostszych 4 do nieosiągalnych dla normalnych 8b. Można było się powspinać również na wielowyciągówkach, ale my z racji małego doświadczenia ograniczyliśmy się do dróg sportowych. Zakusy były na zrobienie przynajmniej jakiejś jednej 6a, ale w sumie skończyło się na wielu 5c i nic powyżej. Taka karma.

 

 

 

 

 Informacje praktyczne:

Jak się dostać: Najtaniej i najszybciej przez Bangkok. Do stolicy Tajlandii lata wiele linii lotniczych z Europy bilety zaczynają się od około 1600zł za lot w dwie strony(opcja budżetowa). Za bardziej wygodne i szybsze połączenia trzeba zapłacić około 2200zł. Z Bangkoku najlepiej wybrać opcję przelotu do miejscowości Nakhom Phanom przy granicy z Laosem.  Z Nakhom Phanom jedziemy autobusem przekraczając granicę do Thakhek około 1.5 godziny. Z Thakhek bierzemy tuk tuka albo wynajmujemy skuter(na tyle dni ile zamierzamy się wspinać) i jedziemy do bazy Green Climbers Home.

Wiza: na granicy 25 USD

Waluta: kip. 2zł = 4500 kipów

Najlepszy okres na wspinanie: pora sucha listopad – marzec

Szczepienia: WZW A i B, dur brzuszny, BTP, cały Laos jest obszarem malarycznym(warto rozważyć chemioprofilaktykę) 

Cennik usług w Green Climbers Home: www.greeenclimbershome.com

Skuter automat – 80.000 kipów

Skuter półautomat – 40.000 kipów